Jos Stelling noemt film een katholieke kunstuiting. Filmen is liegen en het manipuleren van het bewustzijn van de kijker. Religie is voor hem een toversprookje van universele waarde, net als film. In zijn films staan vaak eenzame mannen centraal, gevoelige antihelden, terwijl vrouwen meestal voldoen aan het Italiaans-katholieke beeld van moeder of minnares, die als katalysator dienen van de dikwijls absurdistische, komische gebeurtenissen en ongerijmde invallen. Van een echt verhaal is meestal geen sprake. Een kijker moet niet denken maar voelen, meent hij. Dat is een van de redenen dat in zijn films weinig gesproken wordt, omdat dialogen rechtstreeks naar de hersens gaan en daardoor het kijken belemmeren.
Lees meer…